هادی صادقی
نشست شیکاگو بزرگترین اجلاس
امنیتی و سیاسی ائتلاف ناتو بوده که این روزها در شیکاگوی آمریکا دایر می باشد.
این نشست که با پیشنهاد ایالات متحده آمریکا تدویر یافته، ظاهرا برای بررسی مسایل
افغانستان و تصمیم گیری در مورد آینده ماموریت این سازمان در چشم انداز پس از 2014
دایر گردیده؛ اما گفته می شود که موضوعات استراتژیک کلان ائتلاف، بررسی مسایل
داخلی سازمان و تعریف اهداف و برنامه های سیاسی و امنیتی آینده این ائتلاف نیز
شامل اجندای شرکت کنندگان "شیکاگو" می باشد. علاوه بر بحث در مورد
افغانستان، سران ناتو به تعریف مجدد نقش ائتلاف در جهانی که مناطق امنیتی و
استراتژیکی در حال تغییر و نظم موجود سیاست بین الملل در حال دگرگونی بوده نیز
خواهند پرداخت و برنامه های دراز مدت امنیتی و استراتژیکی ائتلاف ناتو را مورد
بازنگری و اصلاح قرار خواهند داد.
میزان منابع مالی نیروهای امنیتی افغانستان، انتقال
مرحله به مرحله انتقال مسئولیت های امنیتی، خروج زودهنگام، چگونگی همکاری های
امنیتی در چشم انداز پس از 2014 و بررسی چالش ها و تهدیدات امنیتی افغانستان از
موضوعات مهم این اجلاس در مورد افغانستان می باشند. آمریکا و اعضای ناتو، نشست
شیکاگو را نجات بخش، مهم و سازنده توصیف کرده و با نگاه خوشبینانه ادعا می کنند که
این نشست آینده امنیت افغانستان را تضمین و ماموریت افغانستان را مسئولانه و
موفقانه به پایان می رساند؛ برعکس ناظرین داخلی و خارجی، رسانه ها و مردم
افغانستان نشست شیکاگو را تدبیری برای فرار ناخواسته از باتلاق افغانستان توصیف
کرده و معتقد اند که این نشست نه تنها که امنیت افغانستان را تضمین نمی کند، بلکه
ماموریت امنیتی ناتمام و رو به زوال خود را بردوش افغانستان گذاشته و صحنه
افغانستان را دوباره به تروریسم، القاعده و طالبان واگذار می کند. حال پرسش این
است که واقعا نشست شیکاگو را چگونه می توان توصیف کرد؟ اجلاس نجات بخش و تضمین
کننده امنیت یا تدبیری برای فرار از باتلاق افغانستان؟ آیا این اجلاس می تواند
برای افغانستان در مانده در چشم انداز پس از 2014 پیامی امیدوار کننده بدهد؟
در دو سال اخیر، ذهنیت های مخالف ماموریت ناتو در
افغانستان در کشورهای ائتلاف ناتو روز بروز بیشتر شده و سیاستمداران و استراتژیست
های آمریکا و ناتو تمایل شدیدی به خاتمه دادن به ماموریت افغانستان پیدا کرده اند.
استراتژی امنیتی و سیاسی آمریکا و ناتو در دو سال اخیر همواره در مسیر کاهش دادن
هزینه های مالی و سبک کردن از مسئولیت های سیاسی و امنیتی سوق پیدا کرده اند. طرح
خروج نیروهای خارجی از افغانستان آخرین گام خاتمه بخشیدن به ماموریت افغانستان می
باشد. اکنون ناتو و آمریکا تلاش می
کنند با امضای سندهای همکاری های دراز مدت، مسئولیت های امنیتی و سیاسی و تعهدات
لازم الاجرا را جاگزین تعهدات دیپلماتیک و غیر لازم الاجرا ساخته و از این طریق در
افکار عمومی خاتمه دادن به ماموریت نیمه تمام را به "انتقال مسئولانه" توجیه نماید.
حقیقت این است؛ سران ناتو که اکنون در شیکاگو دارد
ماموریت افغانستان را خاتمه می بخشد، پاسخی برای سوالاتی که به منظور آن ده سال
پیش ماموریت افغانستان را شروع کرد، ندارند. هنوز تهدیداتی که برای رفع آن در سال
به افغانستان آمده بودند، سرجای خود بوده و هیچ بهبودی در امنیت شهروندان آمریکایی
و اروپایی از ناحیه تروریسم، طالبان و القاعده ایجاد نشده است. ثبات سیاسی و امنیت
دایمی در افغانستان که از اهداف اصلی ماموریت ناتو بود نیز وجود ندارد. در حال حاضر
طالبان و تروریستان در افغانستان روز بروز در حال قدرت مند شدن است و وضعیت سیاسی
شدیدا در ابهام می باشد.
تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی افغانستان که از
اولویت های اصلی ده ساله ناتو و جامعه جهانی بود، امروزه در نشست شیکاگو نه تنها
که برنامه ای برای تکمیل آن نیست، بلکه قرار است تعداد این نیروها از 350 هزار نفر
به 250 هزار نفر کاهش یافته و هزینه های مالی این نیروها نیز کم شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر